In Nomine Credimus

Powrzechna opinia o grach przegladarkowych jest raczej kiepska. Definiowane sa jako pozbawione grafiki (bo nie szata zdobi szympansa tylko szympans szate i nie sadz tabloidu po okladce) oraz bardzo proste, zeby nie uzyc slowa prostackie (bo przeciez to tylko strona WWW). Kolejne produkty najwiekszej niemieckiej kuzni gier przegladarkowych wprawdzie sa coraz lepsze, ale wciaz potwierdzaja te regule.

W tym niewesolym krajobrazie In Nomine Credimus jest mile zaskakujacym wyjatkiem. Schludna, profesjonalnie wygladajaca strona, ciekawe ilustracje i prosty interfejs zacheca poczatkujacych, natomiast rozbudowany autorski system laczacy przejrzystosc Swiata Mroku ze szczegolowoscia Warhammera oraz opisy zabarwione specyficznym, czarnym humorem to nie lada gratka dla prawdziwyc wyjadaczy RPG, ktorym znudzilo sie bezmylne mlocenie czterech takich samych przyciskow dzien po dniu przez lepsza czesc roku.

W grze wcielamy sie w aniola lub demona, by wziac udzial w zblizajacym sie konflikcie, ktory zmieni losy Wszechswiata. Wprawdzie jak w innych tego typu grach bedziemy handlowac, pracowac, trenowac i walczyc, jednak tu koncza sie podobienstwa. Mozliwosc targowania sie ze sprzedawca oraz otwarcia wlasnego sklepu, wybor rodzaju pracy w zaleznosci od profilu naszej postaci oraz jednego z wielu roznorodnych miejsc zarobkowania, dziesiatki umiejetnosci do rozwijania, wybor taktyki walki oraz polowanie na przeciwnikow przebywajacych w konkretnych lokacjach powoduja, ze poczujesz sie blizej swiata gry niz kiedykolwiek dotad. Do tego mozliwosc tworzenia przedmiotow, mieszania magicznych napoi, rozwoj postaci w jednym z przeszlo 50 kierunkow dla kazdej z dwoch stron tworzy mieszanke, ktora bedziesz wspominal jako jedna z najciekawszych gier, z jakimi sie zetknales.