PefriX hipokryta, czyli ja, Solo Social MMO i ja

Materiał ma charakter testowy. To pierwsza próba mojego felietonowania na łamach portalu – jeśli forma Wam się nie spodoba, to zwyczajnie seria nie będzie kontynuowana, więc bez obaw.

Gram w MMO w sumie prawie nałogowo. Chociaż nawet jakby było to moje uzależnienie, to bym się do tego przed samym sobą nie przyznał. Wstyd bowiem powiedzieć, że się wiedźmina trzeciego nie ukończyło, a przy takim Guild Wars 2 przesiedziało się cały miesiąc. Nie tykam single playerów, bo mnie nudzą. Argumentuję, że MMO są lepsze, bo gram z ludźmi. Socjalizuję się, jest nieprzewidywalnie, pojawia się PvP – słowem, interakcja.

Potem uświadamiam sobie, że w zasadzie to takie kłamstwo. Teraz spędziłem trzy tygodnie w World of Warcraft i w zasadzie unikałem grania z innymi jak ognia. Nie dlatego, że nie lubię ludzi. Jest odwrotnie, ba, uważam siebie za kogoś towarzyskiego. Niemniej na myśl o robieniu World Questów z obcymi dostaję gęsiej skórki. Wolę zrobić zadanie sam, bo wiem, że wykonam je lepiej, sprawniej. Reszta to tylko niepotrzebny problem, który niczego do mojej zabawy nie wnosi. A czasami nawet ją komplikuje.

Korzystam z ludzi jedynie na czacie, kiedy chcę uzyskać jakąś informację. Aukcji używam, bo lubię handel, więc też gracze są przydatni. No i dungeony, bo ktoś musi odwalić brudną robotę jako tank i heal, a ja muszę popisać się swoim DPS-em. Wygląda zatem na to, że uprawiam Solo Social MMO.

Oczywiście, nie zapominam przy tym wmawiać wszystkim, że Warframe, czy Path of Exile nie należą do tego gatunku. Jak cep upieram się, że MMO to ludzie dookoła mnie i dlatego gram w ten typ gier. Nie ma znaczenia, że nic z tego nie wynika, z niczym się to nie wiąże, a wszelakie relacje zazwyczaj ograniczane są do ścisłego, zamkniętego grona, np. gildii. Jak widać chcę interakcji, ale tak nie za bardzo.

Na koniec zawsze zadaje sobie pytanie - czy nadal gram w MMO, czy już nie?